من خود آن سیزدهم

در یک سیزده بدر شهریار به پارکی رفته بود که همیشه با عشقش ثریا ( که درشعرهایش اوراپری مینامید)میرفت!همینجوری باسه خودش نشسته بود که یکدفعه دید ثریاخانم با همسر وبچه ای دربغل برای سیزده بدر به آن پارک آمد!همان لحظه این شعر به ذهنش رسید و آن را در دفترچه اش نوشت :

                                               گوهر فروش 

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم               توشدی مادر و من با همه پیری پسرم

توجگرگوشه هم از شیربریدی وهنوز               من بیچاره همان عاشق خونین جگرم

خون دل میخورم وچشم نظربازم جام              جرمم این است که صاحبدل وصاحبنظرم

منکه باعشق نراندم به جوانی هوس              هوس عشق وجوانیست به پیرانه سرم

پدرت گوهر خود را به زر وسیم فروخت             پدر عشق بسوزد که درآمد پدرم

عشق وآزادگی و حسن وجوانی وهنر             عجباهیچ نیرزید که بی سیم و زرم

هنرم کاش گره بند زر وسیمم بو                    که به بازار تو کاری نگشود ازهنرم

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر    من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم

تابه دیوار ودرش تازه کنم عهد قدیم           گاهی از کوچه معشوقه خود میگذرم

توازآن دگری رو که مرا یاد تو بس                     خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم

از شکار دگران چشم ودلی دارم سیر               شیرم وجوی شغالان نبود آبخورم

خون دل موج زند در جگرم چون یاقوت              شهریارا چه کنم لعلم و والا گوهرم